In het paradijs van de ezels

In het paradijs van de ezels

Onze ezels in het paradijs
Het leven in het opvangcentrum verloopt volgens het ritme van de evolutie van de ezels die bij ons komen. Het is erg leuk.

Het is altijd ontroerend en bemoedigend om te zien hoe een ezel, die naar ons centrum kwam in een erbarmelijke staat, opnieuw blaakt van gezondheid en in de wei rondhuppelt met zijn soortgenoten.  Soms ook hebben we te maken met een ezel met gedragsproblemen, te wijten aan zijn verleden, en die ons, op een dag, zijn vertrouwen schenkt. Hij is sociabel en aangenaam in de omgang. Dat vinden we heel erg fijn en hartverwarmend.

Jammer genoeg gebeurt het af en toe dat de toestand van een ezel zo slecht is dat wij hem, ondanks al onze inspanningen, toch voorgoed verliezen. Soms ook omdat hij heel oud is. Het verlies van een ezel hoort dus bij het leven van een opvangcentrum. Het zijn voor ons pijnlijke momenten. We investeren erg veel in hun welzijn en ze betekenen enorm veel voor ons. Ze zijn echt een deel van ons leven.
Eén ding mogen we niet vergeten. In ons opvangcentrum hebben ze een vredig leven kunnen leiden. Ze hebben een tijdlang de beste verzorging gekregen. We hebben ze dus een gelukkig leven of minstens een gelukkig levenseinde kunnen bieden.

 

Zij deelden ons leven van alledag en zijn vertrokken naar het ezelparadijs:

Ghus op 21 juli 2008

Fripouille op 1 april 2009

Nanesse op 28 juli 2013

Prunelle op 29 maart 2014

Réglisse op 31 maart 2016

Salvia op 17 mei 2017

Cannelle op 2 juni 2017

Victor op 10 januari 2018

Flora (kl) op 6 mei 2019

Polo op 20 januari 2020

Charly op 13 juni 2021

Cadichon le 27 januar 2022

Zabou op 7 february 2022

Zéla op 26 augustus 2022

Martin op 21 january 2023


 
   

 

Ghus is vertrokken naar het ezelparadijs op 21 juli 2008

was niet van de gemakkelijkste, men noemde mij Ghus de terreur…
Ik trapte achteruit met de bedoeling de mensen pijn te doen, zij hadden mij voorheen zoveel pijn gedaan !
Op een dag zijn wij, de Ezeloase, verhuisd naar Bombaye.  Wat een verandering !  Bij het uitstappen zag ik een mooi wijds landschap met velden en weilanden.  Je werd het nooit moe want ieder seizoen zag het er anders uit.  Het leven hier was zo aangenaam.  De dag begon met worteltjes en liefkozingen.  De mensen rondom mij waren rustig, zij begrepen mij.  Muriel noemde mij “mon pépère”  (mijn manneke). Ik ben braver geworden toen ik begreep dat niet alle mensen zijn zoals die welke ik vroeger heb gekend.  Met veel geduld en liefde hebben Muriel en Jean (haar man) zelfs mijn hoeven kunnen schoonmaken en verzorgen, en het ergerde mij niet, in tegendeel ik vond het fijn.
Tweemaal per maand hadden wij vreemd bezoek.  De mensen waren nog staads wat schuw voor mij, maar zij bewonderden mij toch.  Het aantal ezels nam toe.
Op een lentedag zag ik Chourique aankomen.  Ik was op staande voet verliefd.  Ik moest over haar waken want zij had zware voetproblemen.  Wij vormden een mooi koppeltje.  Wij waren onafscheidbaar, wat je noemt “de grote liefde”.

En dan sloeg het noodlot toe.  De twintigste augustus kreeg ik problemen.  Iedereen werd gemobiliseerd om mij te doen stappen.  Ik hoorde spreken over koliek, maar ik wist beter.  Ik zag reeds de poort van het ezelsparadijs.  Muriel, zoals altijd, liet de dierenarts komen en die gaf mij een spuitje.  Daarna mocht ik Chourique vervoegen,  onderweg heb ik zelfs nog eens nagetrapt naar Jacques, kwestie van mijn naam eer aan te doen.  Muriel kwam mij om de haverklap bezoeken en met mij praten (zij voelde onbewust aan dat mijn leven teneinde liep, maar toch bleef zij hopen). Rond drie uur in de morgen,  ik  was  zeer  moe,  ben  ik heel rustig en gelaten ingeslapen en heengegaan naar het paradijs van de ezels.  Ik laat Chourique achter maar ik weet dat zij goed verzorgd wordt.
En jullie, mijn vrienden, wees blij dat jullie in de “Ezeloase “ wonen.  Ik wil Muriel bedanken voor haar zachtheid, geduld en de lieve woorden.  Dank aan allen, dankzij jullie is het einde van mijn leven gelukkig geweest.
Vanuit het ezelparadijs waar ik nu vertoef waak ik over jullie.

Ghus
(Opgeshreven door een droevige meter Simone)

 

   

 

Fripouille die nog niet zolang geleden werd opgenomen samen met haar zoon Picotin (zie vorige nieuwsbrief) heeft ons verlaten voor de eeuwige hemelse weilanden.
Alles begon op zondag 29 maart. s'Morgens had zij normaal gegeten en ook haar gedrag was normaal. In de namiddag gng zij wat meer liggen dan gewoonlijk, maar telkens ik bij haar kwam stond zij op en draafde een eindje weg;( zij was een bange ezelin die niet graag werd aangeraakt).

s'Avonds, wanneer ik de ezels naar hun boxen begeleidde werden mijn twijfels bevestigd en ik heb onmiddellijk de dierenarts  in urgentie opgeroepen omwille van koliek. De diagnose voorspelde niet veel goeds. Na een medicamenteuze behandeling werd  afgesproken dat indien er s'nachts geen verbetering zou optreden Fripouille naar de dierenkliniek zou overgebracht worden. Haar toestand bleef s'nachts stabiel maar verbeterde niet ; Zij werd dan ook naar de dierenkliniek van Sart-Tilman gebracht
De echografie bracht een ernstige koliek aan het licht met een verplaatsing van de dikke darm. Zij kreeg een infuus om haar te rehydrateren omdat zij weigerde te eten en te drinken. Zij kreeg ook pijnstillers en antikoliekmiddelen. Haar toestand veranderde niet en woensdag was het zeer ernstig en de dierenartsen gaven haar geen overlevingskansen meer , daarom, om haar lijden niet langer te laten aanslepen hebben ze haar laten inslapen. Zij heeft ons verlaten op 01/04/09.
De autopsie heeft de koliek bevestigd maar er werd niets anders gevonden.
In dergelijke gevallen voelt men zich onmachtig , men had niets meer kunnen doen. Alles wat gedaan moest worden werd ook gedaan. Dat maakt ook deel uit van het leven in een opvangcentrum en van het leven over het algemeen gezien.

Ik maak hiervan gebruik om alle ezeleigenaars erop te wijzen dat ezels niet snel uiterlijke tekens van pijn vertonen en men zeer attent moet zijn op hun gedrag. De minste verandering moet ernstig genomen worden.(Paarden laten veel duidelijker merken wanneer zij pijn hebben.) Bij twijfel kan men beter de dierenarts roepen want men kan beter eens te snel hulp inroepen dan eens te weinig.

 

   

 

 Een eerbetoon aan Nanesse

In het opvangcentrum zijn dit de momenten waartegen ik het meest opzie…Ik weet dat men dit moet aanvaarden, vooral in een opvangcentrum nog meer dan elders! Het went niet en telkens is even droef.
Nanesse is heengegaan op zondag 28 juli. Zij was reeds anderhalf jaar ziek, een leveraandoening met ongekende oorzaak.
In de vorige nieuwsbrief hebben jullie al vernomen dat haar gezondheidstoestand achteruit ging (symptomen van pijn, slechte resultaten van het bloedonderzoek) De behandeling werd opnieuw gestart en haar eetlust verminderde niet.

In de tweede helft van de maand juli verloor zij haar eetlust en vermagerde zienderogen niettegenstaande de bijvoeding. Zij kreeg een voorkeursbehandeling en mocht meerdere uren per dag doorbrengen in de tuin waar er meer gras aanwezig was dan op de wei.
Haar gedrag was helemaal omgeslagen: zij zocht nu zelf menselijk contact en vroeg om geaaid en geknuffeld te worden. Terwijl zij vroeger ieder contact weigerde en zelfs niet geborsteld wilde worden. Haar voorgeschiedenis was heel triest en zij had toen enkel negatieve ervaringen met het menselijk ras.
Onze dierenarts heeft een consult gevraagd van een ambulante specialist inwendige ziekten.
Deze is uitgerust om ter plaatse echografies, biopsies te nemen en endoscopies te verrichten. Zo kan men een hospitalisatie vermijden, daar dit altijd stresserend is voor het dier. En heeft dan ook geen positieve invloed, wel in tegendeel. Daarom verkoos ik om haar in haar vertrouwde omgeving te laten waar zij zich veilig voelde.
Er werd een echografie van de lever gedaan en die toonde een zo slechte toestand van de lever dat werd afgezien om een biopsie te nemen. De dierenarts stelde een intense therapie voor met een hoge dosis antibiotica en cortisone. Op dergelijke ogenblikken voelt men zich machteloos. In mijn binnenste voelde ik dat zij het einde van haar krachten had bereikt maar toch wil je een kans op beterschap al is die nog zo klein niet voorbij laten
gaan. Achteraf kan men de situatie beter inschatten, maar op het ogenblik zelf moet er een beslissing genomen worden.
De behandeling werd gestart en haar toestand bleef 2 dagen stabiel. Op zondag 28juli weigerde zij voor het eerst haar box te verlaten en at niets. De eerste symptomen van aantasting van het centrale zenuwstelsel deden zich voor op het einde van de voormiddag.
Ik heb dan de dierenarts ontboden om haar te helpen inslapen zodat zij niet langer hoefde te lijden, het was het laatste dat wij voor haar konden doen.
Ook al waren het zeer droevige momenten toch was het een troost te weten dat zij is kunnen heengaan in haar vertrouwde omgeving en omringd door haar vriendjes.
Ik zal de laatste dagen die ik met haar heb doorgebracht nooit vergeten; Zij volgde mij overal en bedelde om geaaid en geknuffeld te worden. Haar gedrag toonde haar dankbaarheid en zij gaf aan dat zij het einde van haar krachten had bereikt.

Ons opvangcentrum heeft haar gedurende drie jaar een aangenaam en   rustig leven gegeven na een trieste voorgeschiedenis. Haar ziekte heeft  jammer genoeg aan haar aangenaam leven veel te vroeg een einde gesteld.
Nanesse werd naar de dierenartsfaculteit gebracht voor een autopsie. (De autopsie afdeling in Luik was wegens vakantie gesloten).
De autopsie heeft geen uitsluitsel kunnen geven over de oorzaak van de   leveraandoening. Wel heeft men een hartaandoening vastgesteld. De      analyses op toxische planten waren negatief.
De ernstige vetlijvigheid toen zij werd opgenomen en de gevolgen hiervan zouden een mogelijke oorzaak kunnen zijn.

                                                                                Muriel l

Voor Nanesse… een eenvoudige groet

 

Het verleden van de gasten van de Ezeloase is jammer genoeg vaak geen rozengeur en maneschijn. Daartegenover is hun heden in het opvangcentrum een aangename tijd en voor sommige wacht hen een mooie toekomst bij een liefhebbend adoptiegezin.
Het gebeurt nochtans dat enkele van onze vrienden, niettegenstaande de goede zorgen en toewijding van Muriel, hun gezondheidstoestand zien achteruitgaan en laten inslapen het einde betekent… dit is het geval bij Nanesse.
Ik heb Nanesse niet ontmoet bij haar opname maar Muriel heeft mij verteld in   welke staat van verwaarlozing zij werd opgenomen. Zij had slofhoeven en was veel te dik, oorzaken van hoefbevangenheid.
Wanneer ik als vrijwilligster ben begonnen was zij reeds wat vermagerd. Mijn taak was het, blauwe teiltje met wat brokjes onder haar deur schuiven. Ik poogde af en toe haar wat te borstelen maar zij weigerde elk contact. Wanneer zij samen met haar vriendjes naar de wei mocht genoot ik wel van het ritueel om mijn hand    zachtjes door haar vacht te laten glijden. Zij genoot ook van het uitgebreid schuren tegen de deurpost wanneer haar box werd geopend, pas daarna vervoegde zij haar vrienden.
Enkele maanden terug kreeg zij gezondheidsproblemen. De diagnose was niet        eenvoudig en er werden    diverse onderzoeken verricht en pistes gevolgd: Rugproblemen, eierstokaandoening.
Uiteindelijk wezen de onderzoeken op een leveraandoening. De dierenarts kwam regelmatig langs om bloedstalen en een echografie te nemen en haar toestand te evalueren. Er kwam een osteopaat langs om haar pijn te verzachten. Zij kreeg een behandeling met bio olijfolie, twee eetlepels in het blauwe teiltje. Voor het uitlikken van het teiltje zorgde een jong poesje dat in de Oase werd achtergelaten. Marie doopte haar Olivette, helaas eindigde haar leven onder de wagen aan de kant van de weg. Bij Nanesse is het haar ziekte die de bovenhand heeft gehaald.
Tot de laatste dagen voor haar heengaan bleef zij genieten van een rolbeurt in het zand. De dag van het grote onweer is zij in de regen naar het weiland gegaan alsof zij een laatste maal wou genieten van het dagritme van de ezels in het opvangcentrum. Opmerkelijk was ook dat zij de mensen niet meer ontweek. Het heeft lang geduurd en zij heeft veel pijn moeten lijden om haar vertrouwen in de mensen te herwinnen. Misschien kwam zij wat opbeuring en kracht zoeken om de laatste tocht te ondernemen.
Mijn kleine Nanesse, gedurende de twee en een half jaar dat ik hier als vrijwilligster werk is het mij nooit gelukt je een borstelbeurt te geven. Nochtans wil ik je danken voor het mooie geschenk dat jij mij hebt gegeven: De dag waarop jouw weg eindigde heb je mij toegelaten je langdurig te strelen en zo heb ik van je afscheid kunnen nemen. Diep in mijn hart voelde ik dat dit de laatste maal zou zijn dat ik je zag…
Het is de eerste maal sinds ik in de nieuwsbrief schrijf dat ik bedroefd ben. Ik ben er van overtuigd, Nanesse, dat je recht naar het ezelparadijs bent gegaan opgenomen in een wolk van liefde waarmee Muriel, haar familie en de vrijwilligers je hebben omringd.
Klein ezeltje, met heel mijn hart geef ik je een zoentje…

                                                                                                              Catherine

 

   
   
   
   
   
   

HOMMAGE AAN FLORA (de kleine)

Flora heeft ons verlaten en is op maandag 6 mei 2019 naar het ezelparadijs vertrokken. Ze was 31. Haar onafscheidelijke maatje, Flor, is tot op het einde niet van haar zijde geweken.
Flor en Flora zijn elf jaar geleden samen bij ons gearriveerd. Ze vormden een perfect en vertederend stelletje. Iedereen kende hen. Ze waren zo lief en waren altijd bij elkaar. Flora had een iets sterker willetje, meestal nam zij de leiding. Zodra ze in de weide drie stapjes gezet had, volgde Flor haar, welwillend en beschermend.
Toen ze bij ons arriveerde, was Flora erg verzwakt en mager. Ze had geregeld tandverzorging nodig. De ezels waren door soldaten gevonden op een verlaten militair domein. Bij opzoekingen naar de eigenaar, bleek dat de man al drie jaar dood was. Het leger heeft ons opvangcentrum gevraagd voor hen te zorgen. Flor, die nochtans even oud is als Flora, is altijd veel gezonder geweest is.
Nadat ze in 2009 geadopteerd waren, werden ze na minder dan twee jaar teruggebracht omdat de geiten die bij hen op de weide stonden hen het leven zuur maakten.
Omwille van hun leeftijd, die slechte ervaring en de zorgen die Flora nodig had, 
besloten we ze levenslang bij ons te houden en ze financieel te laten adopteren.  Ze hebben dus vele jaren een gelukkig leven geleid in ons opvangcentrum. Ze werden overladen met knuffels van de bezoekers tijdens de opendeurdagen en van de vrijwilligers.
Ondanks alles ging de toestand van Flora er de laatste maanden op achteruit. Haar gewrichten gingen steeds meer pijn doen, ze genoot niet meer van haar voer en viel af, ondanks een goede eetlust.
Ze zag eruit als een oude ezelin, maar haar moreel bleef goed. Ze had een sterke wil en vond de moed om op te staan ook al moest ze sommige dagen wachten op onze komst om haar te helpen. Zodra ze overeind stond, ging ze naar buiten om een luchtje te scheppen. Op zonnige dagen genoot ze volop van de warmte van de zonnestralen op haar lichaam.

Vanaf begin november, datum waarop we het bezoek kregen van de Belgische school voor paardenshiatsu, mocht ze dank zij Joëlle (laatstejaarsstudente) iedere zaterdag genieten van een massage, exclusief voor haar. Het spreekt voor zich dat ze daar enorm veel aan gehad heeft en dat ze daardoor een zacht levenseinde had.
De dag vóór haar overlijden, een permanentiedag, ging haar toestand er sterk op achteruit. Ze had geen eetlust meer. Maandagochtend, nadat we een hele tijd bij haar gebleven waren, begrepen we dat haar boodschap duidelijk was. Ze wilde niet meer. Ze was erg stram, weigerde op te staan en begon het op te geven.
Ik heb onze dierenarts gebeld en nam het besluit haar te helpen heengaan, om haar heel wat leed te besparen. Haar oude vriend, Flor, is tot het einde bij haar gebleven.
We zullen ons Flora blijven herinneren als een fragiel ogend ezelinnetje met een verrassend sterk karakter, wilskrachtig en vastberaden.
Rust in vrede, prinsesje, je hebt het meer dan verdiend. We zullen goed zorgen voor je vriend Flor.
We waren een beetje bezorgd om de reactie van Flor. Hij had zo’n sterke band met Flora. De eerste dagen leek hij wat verloren, ondanks onze steun stond hij eenzaam in zijn hoekje. Nu pakt hij zijn oude gewoonten weer op in de schoot van de kudde. Sinds het overlijden van Flora wordt zijn karakter langzaam aan sterker.

                                                                                               Muriel

   
EERBETOON AAN POLO
Polo, iedereen kende hem want hij liet niemand onverschillig. Sinds zijn opname in het opvangcentrum, begin 2010, was hij een van onze vaste bewoners. We zijn blij dat we zijn leven tien heerlijke jarenlang mochten delen. Veel peters en meters kozen Polo als petekind. Al van bij zijn opname bij ons leed hij aan chronische uveitis aan beide ogen. Hij zag alleen nog lichtschakeringen. Als de ziekte zo ver gevorderd is, is geen behandeling meer mogelijk. Hij is erg snel blind geworden. Dat belette hem geenszins om een heel normaal en positief leven te leiden.
Zoals we al schreven in voorgaande edities, was hij stokoud (meer dan 30 jaar). De laatste maanden zagen we hem achteruitgaan. Ondanks zijn flinke eetlust werd hij steeds zwakker en magerder. Door de staat van zijn gebit (volledig versleten en glad) kon hij niet meer normaal eten. Hij werd van nabij gevolgd door onze dierenarts, met als specialisatie paardentandheelkunde. Hij kreeg aangepast voer. Aan de staat van zijn gebit te zien, werd het ons duidelijk dat we zijn leeftijd bij zijn opname onderschat hadden. Het schatten van de leeftijd aan de hand van het gebit is bij volwassen ezels verre van makkelijk. Over het algemeen wordt de leeftijd heel vaak onderschat, omdat het gebit minder slijtage vertoont dan dat van paarden.
Polo heeft ons op 20 januari 2020 jammer genoeg verlaten, omringd door de mensen met wie hij vertrouwd was en door zijn soortgenoten die met hem een box deelden (Rocco, Picotin en Sammy). Die ochtend was hij niet meer in staat om alleen op te staan en hij weigerde te eten.  Hij liet me duidelijk verstaan dat hij er geen zin meer in had en dat hij het opgaf.
Natuurlijk zijn het altijd weer erg moeilijke momenten voor ons allemaal. Het enige wat we nog voor hem konden doen was onze dierenarts bellen om hem verder lijden te besparen. We zijn tot het einde bij hem gebleven. Hij is op een serene manier van ons heengegaan.
Tijdens de 10 jaren dat hij bij ons in het opvangcentrum was, verbaasde hij de bezoekers omdat hij zich zonder enig probleem verplaatste in zijn omgeving (box en weiden). Hij straalde levenslust uit. Hij was steeds alert, kwam aangerend als je zijn naam riep om de knuffels en de lieve attenties van mensen te ontvangen.
Hij herkende onze stemmen maar ook alle vertrouwde geluiden (het openen van de poort, het gepiep van de wagen met het stro en het hooi). Hij liet van zich horen met zijn typische gebalk, dat we zo goed kenden en kwam onze richting uit.
Polo zal voor altijd in ons hart blijven. Hij was zo’n innemende persoonlijkheid.
Dank je wel, Polo, omdat je altijd blijgezind was, ondanks je handicap. Wat een mooie levensles voor ons, mensen.
                                                                                                          Muriel
   
   

Ondanks een aangepast dieet en de vele behandelingen die we hem het voorbije jaar toedienden, is Cadichon op 27 januari 2022 overleden aan levercirrose.
In de loop van de week was zijn toestand er sterk op achteruitgegaan. Toen hij bovendien aan neurologische stoornissen begon te lijden (semi-comateuze toestand, motorische stoornissen) besloten we, in overleg met onze dierenarts hem te laten inslapen om hem zoveel mogelijk pijn te besparen.

   

Zabou ontwikkelde dezelfde eetstoornissen als de andere ezels. Uit het bloedonderzoek kwam aan het licht dat ze leed aan leverfalen. Naast een reinigingsmiddel kreeg ze, via een baxter, een behandeling ter ondersteuning van haar lever. Ondanks al deze inspanningen verloor zij het snelst en het meeste gewicht (3 maanden). De laatste week was ze extreem verzwakt en had ze onze hulp nodig om op te staan. Daar kwam nog bij dat ze weigerde ook maar iets te eten of te drinken.
Ze was nog steeds helder en vertoonde geen neurologische stoornissen, maar ze liet ons duidelijk verstaan dat het voor haar genoeg geweest was. Onze dierenarts greep in om haar lijden te verkorten.
Op 7 february 2022