Réglisse

Iedereen die ons opvangcentrum ooit bezocht, kende hem. Réglisse liet niemand onverschillig. Hij was er in die twee en een half jaar dat hij in ons opvangcentrum verbleef in geslaagd het hart van ons allemaal te veroveren. Als ik zeg van ons allemaal, dan denk ik natuurlijk aan ons, vrijwilligers, maar ook aan de bezoekers voor een dag.
Hij imponeerde door zijn gestalte en zijn gewicht als hij de bezoekers stond op te wachten bovenaan de trap naar de weide. Er waren er die hem erg indrukwekkend vonden, zoals hij daar stond, op een hoogte. Maar hij was van een ongekende goedheid, hij wachtte gewoon op de knuffels en de lieve woordjes van zijn vrienden, de mensen. De opendeurdagen waren echte feestdagen voor hem, want iedereen bleef een poos bij hem staan. Dat vond hij het allerfijnste.
Réglisse was in november 2013 naar het opvangcentrum gekomen. Hij verbleef 28 jaar bij dezelfde familie, maar geïsoleerd van zijn soortgenoten. Mensen kende hij dus beter dan andere langoren.
In het opvangcentrum aangekomen,  zocht hij het gezelschap niet op van zijn soortgenoten. Hij hield zich vaak vrijwillig afzijdig van de kudde.  Langzamerhand is hij veranderd, hij volgde de andere naar de weide en bracht steeds meer tijd met de zijnen door. Behalve als er een mens kwam, dan was zijn keuze snel gemaakt.   

In het begin was hij moeilijk hanteerbaar. Hij was het niet gewoon zijn voeten te geven. Maar al heel snel kreeg hij vertrouwen en werd hij makkelijk in de omgang en rustig.

Op donderdag 31 maart is hij naar het ezelparadijs gevlogen. Hij was 30 jaar oud (wat een ver gevorderde leeftijd is voor een gekruiste Poitou vermits hun levensverwachting lager is dan die van andere ezels.)
De dag ervoor was hij niet echt in vorm en erg moe. Hij at minder dan anders.  Onze dierenarts onderzocht hem en stelde vast dat hij water in de longen had en dat zijn hartslag te snel was. Ze raadde ons aan de dierenarts te laten komen die gespecialiseerd is in ambulante interne geneeskunde.  Ze is diezelfde avond nog gekomen. Uit een echografie bleek dat hij een bloeduitstorting of hemothorax had. De volgende dag hebben ze een punctie uitgevoerd en bloed afgenomen.
Op donderdagochtend was zijn toestand stabiel en at hij nog. Maar naarmate de uren verstreken, ging hij sterk achteruit. Je kon zien dat hij pijn had en dat hij moeilijk ademde.
Hem wachtte een zeer pijnlijk einde. Hij zou sterven door verstikking door de druk in de longen en het hart te wijten aan de aanwezigheid van bloed in de borstholte. Onze dierenarts raadde ons ten sterkste aan hem te laten inslapen om hem dat lijden te besparen.
Ook al heb ik het altijd moeilijk om zo’n beslissing te nemen, was ik me er terdege van bewust dat zijn toestand sterk achteruitging en dat dit het enige was wat we nog voor hem konden doen. Hij is dus in de late namiddag overleden, omringd door zijn vrienden. Zijn vriendelijkheid en zijn goedheid zijn voor altijd in onze herinnering gegrift en in het hart van al degenen die het geluk gehad hebben zijn pad te kruisen.